Dorothy Iannone
Zelfs in de meest alledaagse, traditionele schilderijen, laat Dorothy Iannone vrouwen zien in al hun kracht: liefdevol, erotisch en opstandig. Haar werk omarmde al vroeg het concept van autofictie, waarbij autobiografische elementen werden vermengd met fictie. Net zoals mensen tegenwoordig via sociale media een selectief beeld van zichzelf presenteren aan de wereld, deed zij dat ook met de deels verzonnen verhalen uit haar leven, die de kern van haar werk vormden.
In haar eerdere werken bracht ze letterlijk filters aan, ze bewerkte bijvoorbeeld polaroids van alledaagse taferelen met viltstiften. Op deze manier paste ze de werkelijkheid aan naar haar eigen denkbeeld. Ze liet tevens in haar werk haar eigen leven zien, het leven achter de kunstenaar; nu is dat voor het heden niet meer zo gek, maar vroeger was dit nog niet het geval. Iannone heeft zelf geen kunsteducatie achtergrond, maar heeft literatuur gestudeerd. Haar kunstwerken hebben altijd een soort verhalend element, wat de link hier goed tussen legt. Ze trouwde uiteindelijk met de kunstenaar James Upham, maar dit huwelijk duurde niet lang. Kunstenaar Dieter Roth kruiste paden met haar, waarna ze opslag verliefd werden en Iannone ging scheiden van Upham. Roth was Iannone’s muze en introduceerde haar bij een aantal kunstenaars.
Door deze kunstenaars, evolueerde haar werk richting Fluxuskunst (dit is ze altijd blijven ontkennen). De Fluxus kunst is een stroming die kunst en het dagelijks leven dichter bij elkaar wilden brengen. Kunst moest democratischer worden en niet enkel meer voor de elite zijn, alles kon en mocht kunst zijn.
Iannone bracht al vroeg erotische elementen in haar werk, elk personage kreeg bijvoorbeeld geslachtsdelen, ook al droegen ze kleding. De vraag of mensen hier aanstoot aan zouden nemen kwam bij Iannone niet voor, het was simpelweg haar manier van werken en daarbij een volkomen natuurlijk iets. Toch kreeg ze tijdens haar carrière met erg veel censuur te maken, maar ironisch genoeg was dat net hetgeen wat ze met haar werk wilde aankaarten. Iannone streefde naar vrijheid en focuste hierin op thema’s als tantrisme en Tibetaans boeddhisme. Sommige feministen vonden haar werk problematisch, maar Iannone kwam op voor de rechten van de vrouw in haar kunst.
Tijdens haar carrière werd ze vaak genegeerd of belachelijk gemaakt, soms ging dit wel erg ver. Haar werk “People”, een serie beschilderde houten beeldjes, werd in 1967 door de politie in beslag genomen tijdens een tentoonstelling in Stuttgart. Er werd zelfs een panel van professoren en kunstcritici ingeschakeld om te beoordelen of het werk als pornografisch kon worden beschouwd. Niemand beschouwde het als zodanig - anders zouden haar beelden voor honderd jaar in ondergrondse kluizen zijn opgeborgen. Heel wat bekende en invloedrijke mensen uit de kunstwereld hadden moeite met het begrijpen of waarderen van haar werk. Dit duurde tot diep in de jaren 90, tot de positie van de vrouwelijke kunstenaar sterker werd en haar werk in een veel beter daglicht kwam. Iannone werd jaren het geneerd binnen de kunsten, maar dat is nu niet meer het geval.
Bron:
https://www.zoutmagazine.eu/dorothy-iannone-is-een-verademing/
https://edcat.net/item/censorship-and-the-irrepressible-drive-toward-love/